Liefdesverdriet

Liefdesverdriet. Pijn. Hoe leef ik daarmee? Ik sta op, kleed me aan, zoek afleiding, maak plannen en ga de deur uit. Ik moet door. Onderweg zie ik hem die voor haar bloemen koopt. En zij die hem een handkusje geeft. Waarom zij wel en ik niet? Het doet pijn.

Ik zit in de trein en zie hem die naar haar lacht en haar kusjes geeft. En zij die hem aankijkt met een blik die meer dan 1000 woorden spreekt. Het doet pijn.

Ik fiets door de stad en zie mensen in een restaurant, op het terras, op straat en overal om me heen. Mensen die samen lachen of in een goed gesprek zitten. Ik wil ook zo in gesprek zijn met hem, met haar, met iemand. Maar ik fiets hier alleen en kijk van een afstand naar die gelukkige mensen. Het kan me niets schelen dat dat misschien alleen maar zo lijkt. Voor mij voelt het alsof de hele wereld om me heen gelukkig is en ik niet. Want ik heb ik heb pijn.

Ik forceer een lach op mijn gezicht, zodat anderen niet zien dat ik pijn heb. Dat het voelt alsof de grond onder mijn voeten is weggezakt. Ik wil er ook bij horen. Bij hen in de trein, bij hen op het terras en bij hen om me heen. Ik hoop dat die lach me helpt om me beter te voelen. Helpt de mooie herinneringen te koesteren, dankbaar te zijn voor wat er was en hoopvol te zijn voor wat er nog komt. En dat doet het ook. Ik denk terug, ik koester, ik ben dankbaar en ik kijk naar de toekomst. Ook al heb ik pijn.

Ik kom thuis, steek de sleutel in het gat, open de deur open en waarvan ik even hoopte dat het er niet meer was, is het er toch. Leegte. Hij is echt weg. Er zijn alleen herinneringen. De bank waar we samen op zaten. Het bed waar we samen in sliepen. De tafel waar we samen aan aten. De foto’s die er stonden, maar er niet meer staan. En dan krijg ik weer die klap in mijn gezicht en die vreselijke steen in mijn maag. Pijn. De tranen drukken achter mijn ogen en ik vecht om ze tegen te houden. Verdriet. Pijn. Ik haat het, ik veracht het, ik voel me alleen, gebroken, kapot, stuk.

Ik lig in bed, alleen. Ik wil niet slapen, de tranen rollen over mijn wangen. Ik val in slaap. Ik droom. Gelukkig, ik slaap, ik voel even geen verdriet.

Ik word wakker en even is het er niet. Dan voel ik het weer. Die pijn, die steen en begint het allemaal weer opnieuw. Ik wil niet! Maar het moet. En het verdwijnt, het stopt en het krijgt een plek. De pijn wordt minder en die steen steeds kleiner. Tot hij verdwijnt. Ik ga weer lachen, écht lachen en ik ga weer genieten. Ik ga weer kusjes geven, ik ga weer opnieuw koesteren en nieuwe herinneringen maken. Ik weet het en daarom sta ik op, ga ik door en lach ik steeds weer opnieuw.

Maar nu doet het pijn, heel veel pijn. En dat is rot maar ok. Het is onvermijdelijk. Het maakt me kwetsbaar, het maakt me sterk, het maakt me mens. En ik zeg tegen mezelf: ben mens en heb verdriet. Laat het gaan, want het wordt beter. Niet nu, morgen niet maar ooit, als je eraan toe bent. Sta op, lach, koester en kijk vooruit. Het wordt beter, altijd.

Related posts:

I have been conversing with many of our writers on our Slack channel and other communication channels. I also interviewed several writers recently. Through these conversations, a clear pattern…Dr Mehmet Yildiz discusses meaning of Engagement for 1118 writers who are engaging on ILLUMINATION publication on Medium.

Are you tired of inefficient production processes that drain your resources and leave your customers unsatisfied? Enter lean manufacturing — a production process management philosophy that…

As the amount of cross-border trade continues to grow, Russia is becoming an increasingly important market to do business with. One of the key components in a successful trading relationship is the…